Rik Van Geelop wereldreis

18/09/2015 Sore Eye op Siquijor

Ik ben hier ongeveer een week geleden aangekomen, samen met Bernhard, een professor antropologie uit Wenen. Hij had net een semester les gegeven aan een universiteit in Kyoto, en was nu van een paar weken vakantie op de Filippijnen aan het genieten, maar tegelijk op zoek naar een plek om in januari veldwerk te komen doen met een groep studenten. Hij was sinds kort beginnen duiken, en was er helemaal wild van. We ontmoetten elkaar op de overtocht van Tagbilaran naar Dumaguete. De reguliere ferry was voor de tweede dag op rij afgelast. Een handige zakenman had van de gelegenheid gebruik gemaakt om een “special boat” te organiseren. Zo kwam het dat ik met Bernhard, vier jonge Denen, een Spaanse vrouw van rond de vijftig, twee Filippijnse transseksuelen (of euh grote vrouwen) met een vriend, en vier piepjonge gillende Chinese meisjes op een houten boot onder een dak van zeildoek de oversteek maakte. Voor het dubbel van de prijs van de ferry.

Bij het eerste kleine golfje, nog voor we de baai uit waren, gilden de Chinese meisjes in hun fashion-kleedjes alsof we met man en muis zouden vergaan. Hun overtocht leek op een volwassen worden: hun aanstellerige gegil evolueerde naar miserabele verslagenheid. Maar later verzamelden ze moed. Eentje werd echt zeeziek, maar de anderen troostten haar. Uiteindelijk begon de dapperste van het groepje te zingen. Luid. En de rest zong mee. De heldinnen hadden hun mythische uitdaging overleefd. In tussentijd had ik het over koetjes en kalfjes met mijn nieuwe reisbuddy: professor Bernhard uit Oostenrijk, een antropoloog met 3 kinderen van tussen 22 en 27 jaar oud. We verbaasden ons samen over de epische emotionele tocht van de Chinese prinsesjes, en genoten van het boottochtje en de zeebries.

Na een voormiddag duiken met Bernhard kreeg ik last van mijn ogen. In eerste instantie dacht ik dat het kwam van de babyshampoo die Jay de Hollandse duikinstructeur (vast een Joep of een Joost of zo) had uitgedeeld aan het begin van de duik. De traditionele methode om aandampen van je duikbril tegen te gaan is speeksel, maar sommige meer beschaafde mensen gebruiken shampoo, of andere zeep. Babyshampoo is het handigst omdat het niet in de oogjes hoort te pikken. Maar mijn oogjes pikten dus wel. Redelijk hard zelfs. Die avond heb ik nog samen met Bernhard gegeten, en interessante gesprekken gehouden over hoe zelfvertrouwen vaak het voorrecht van de hogere sociale klassen is, en wat de functie van een comedian in de maatschappij zou moeten zijn. Onderwijl pikten mijn ogen nog steeds. Normaal zouden we de volgende dag weer gaan duiken, maar toen ik wakker werd plakten mijn oogleden aan elkaar; in de spiegel zag ik in een waas dat het wit van mijn ogen knalrood was. Ik ging niet duiken die dag. Ik heb nog een week niet gedoken.

“You have sore eye”. Het was Fides mijn huisbazin die het voor de eerst keer zei, en ik zou het nog vaak horen de dagen die volgden. “Sore eye” is de lokale uitdrukking voor een virale infectie die erg besmettelijk is (geen idee van wie ik het gekregen heb) en die zorgt voor een ontsteking van het buitenste laagje van je oog. Dokters noemen het conjunctivitis. Amerikanen noemen het pinkeye. Op de Filippijnen komt het blijkbaar vaker voor.

Elke keer als ik iets ging eten: “You have sore eye?” “-Yes.” “-Oooh…”

Meestal enkel een bezorgde blik, soms wijze raad.

-Best for sore eye is the milk from the breast.

-So I have to go find a pregnant lady.

-Yes. No. Not pregnant lady.

-A young mother.

-Yes.

Ik heb het niet uitgeprobeerd.

De dagen die volgden heb ik grotendeels doorgebracht op het brommertje dat ik huurde. Op Siquijor is weinig verkeer, en een prima weg rondom het hele eiland. Op één van mijn tochten begon het plots te regenen. Ik werd enthousiast gewenkt door een Filipino om met mijn brommertje onder zijn afdak te parkeren om te schuilen. Welaan dan, vriend, graag! Meer nog, ik werd door hem vriendelijk binnen uitgenodigd. Er stonden nog een paar schoolmeisjes van een jaar of zestien te schuilen onder zijn afdak. Hij zei iets smakelijks in het Cebuano tegen het schoolmeisje dat het dichtste bij stond en gaf haar een high five. Ik denk dat er beslissingen over mijn toekomst werden genomen waar ik liever bij betrokken was geweest. Hij duwde een glaasje bier in mijn handen.

Ik ging naar binnen in zijn huisje. Zijn gezinnetje: een jonge vrouw en een dochtertje van een jaar of 4 (te oud voor borstvoeding, helaas). Een oudere vrouw was de teennagels van de jonge moeder aan het verzorgen.

Where you from? Ah Belgium! You have wife?

Ik loog van wel. In Belgium zei ik. Teleurstelling.

You have sore eye! Is con-tay-gious. You can give someone else.

– Contagious yes.

You give someone else.

– Yes. Contagious. I’ve had it for three days now. I hope it gets better soon.

Not get better. You give someone else.

Dat was de oplossing natuurlijk. Ik moest gewoon iemand vinden om het aan door te geven. Dan was ik er vanzelf vanaf.

Simpel.

More beer? No thank you. You want sigaret? No thank you. I don’t smoke. I don’t smoke and I don’t drink. Het voelde belachelijker om te zeggen dan dat ik getrouwd was in België. Maar het was niet gelogen. Ik rook al bijna een jaar niet meer, en heb sinds ik op reis vertrokken ben nooit meer dan één biertje gedronken. Een andere mens, quoi. Het is nog wennen.